Mechanizm polityki pienieznej

0
253

Od 1980 r. gospodarka Stanów Zjednoczonych zachowywała się jak kolejka górska w wesołym miasteczku: produkt, bezrobocie i inflacja podlegały bardzo drastycznym wahaniom. Na początku lat osiemdziesiątych inflacja była dwucyfrowa; po recesji lat osiemdziesiątych nastąpiła najkrótsza ekspansja gospodarcza, jaką kiedykolwiek zanotowano. Po roku gospodarka znalazła się ponownie w recesji (lata 1981-1982), najostrzejszej w okresie powojennym. Bezrobocie wzrosło wówczas powyżej 10%, ale był to również jedyny okres, w którym inflacja zaczęła spadać poniżej 5%. Po recesji lat 1981-1982 w latach 1987-1990 przyszła długotrwała ekspansja gospodarcza, która zredukowała stopę bezrobocia poniżej 6%. Inwazja Iraku na Kuwejt i wzrost cen ropy w drugiej połowie 1990 r. spowodowały ponowną recesję w gospodarce. Następujący po niej wzrost gospodarczy początkowo wydawał się powolny, ale stopniowo nabierał szybkości, obniżając stopę bezrobocia w początkach 1997 r. do niecałych 5%. W świetle olbrzymich fluktuacji produktu zagregowanego (odzwierciedlanych przez stopę bezrobocia) oraz inflacji i towarzyszącej im destabilizacji gospodarczej pojawił się następujący dylemat: jaką politykę – lub jakie rodzaje polityki, jeżeli w ogóle – należy wprowadzić w celu złagodzenia wahań produktu i inflacji w przyszłości?